अविर, मृत्यु र अामा

म कात्रो  अाेडेरै सुत्छु ।

एकाेहाेराे शंख

टु ऊ ऊ ऊ ऊ ऊ ऊ ऊ

बजेकाे सुने – ब्युँझन्छु

बजिनै रहयाे भने

मलामी जम्मा हुन्छन् ।

जप्दै:

सर्वधर्मान्परित्यज्य मामेकं शरणं व्रज |

अहं त्वां सर्वपापेभ्यो मोक्षयिष्यामि मा शुच: || ६६||

यत्र तत्र सर्वत्र घण्टाहरु बज्छन ।

अाकाश गर्जिएकाे छ

झम्टिएझै लाग्छ

छैन डर त्रास अाकाङ्क्ष –

अाशाका क्लेस सम्म पनि रहेन्

जिजिविषाहरु चट्टना भैसके ।

सारा ब्रम्ह्मण्ड लागिपरेकाे छ

लैजा काल – टप्प टिपेर

माटाेकाे शरिर

झरेका छन् फूल र अविर दाेवाटै भरी

राम राम जप्दै

श्रीखण्ड र चन्दनकाे चितामा – दनदनि

एक मुठी खरानी – ढिकुराकाे लागी ।

अनि

कर्दले ताछीएका

मलामिका नाङ्गा टाउकाे सेक्न

अर्काे बिहानि हुन्छ ।

फेरी कुश उम्रन्छन्

तामामा ठाेसा पस्छन्

अर्को घाराे  बन्छ ।

सेताे पहेंला कात्राे तुनिन्छ ।

खयर

कालारुपी चट्याङ्ले

खप्परमा बज्र नहानेसम्म – हामी जिऊछाैं ।

फगत

अाकाशमा उडदा

समुन्द्रमा तैरंदा

अारुका रुखहरु फुल्दा

सुनखरी झुल्दा

इन्द्रकमल मगमगाऊदा

संगै भुल्ने रमऊने मन

डाँकाे छाडेर रुदैन् – लाच्छि

ढाेङ्गमा भुलिन्छ ।

भिरकाे टुप्पोमा

अग्ला सग्ला मानिसहरु

भुनभुनाई रहेछन्

‘इयं विसृष्टिर्यतऽआबभूव यदि वा दधे यदि वा न |

योऽअस्याध्यक्ष: परमे व्योमंत्सोऽअंग वेद यदि वा न वेद || ७ ||’

तर्सिए – अाँखा पिलिक्क खाेल्दै

प्रसाव पिडामा

अामा बेस्सरि रुन्छिन्

असह्य – याेनी च्यातेर शिशु जन्मन्छ ।

फेरी छैठिकाे दिन – भाग्य लेखिन्छ ।

त्यसै दिनबाट अामाकाे

सिरानी कहिल्यै सुक्दैन् ।

(Source of Bhagvad gita chanting http://www.holy-bhagavad-gita.org/chapter/18/verse/66

and image credit http://www.bhagavadgita.eu/en/?cat=7)